4 sterren voor 9 to 5!

De recensie voor '9 to 5' is binnen! We zijn erg blij met de woorden van Eric Nederkoorn over onze nieuwste voorstelling. '9 to 5' is vanavond 6 juni, morgenmiddag en morgenavond (7 juni) nog te zien in de kleine zaal van de Oosterpoort. 

De volledige recensie is te lezen in het Dagblad van het Noorden en onderaan deze pagina. De recensie is geschreven naar aanleiding van de première. Deze is gespeeld door Cast A (net als de middagvoorstelling van zaterdag 7 juni). Graag nemen we nog een moment om het harde werk van Cast B (Yosta Helleman, Marieke Steinhauer, Isabelle Tilleman) te erkennen, zij hebben de rollen van Doralee Rhodes, Violet Newstead en Judy Bernly gespeeld op woensdagavond 4 juni, vrijdagavond 6 juni, en zaterdagavond 7 juni. 

De recensie

Het lied ‘9 to 5’ van Dolly Parton komt dagelijks nog wel ergens op een muziekzender langs. Ze schreef het vrouwenpowerlied voor de gelijknamige film uit 1980, bedacht door Jane Fonda.

Het verhaal betreft een bedrijf waarin een seksistische, narcistische hufter van een baas zijn vrouwelijke personeelsleden teistert, die in weerwil van zijn drammen niet onderop of bovenop, maar hogerop willen. En terecht, gelet op wat ze kunnen. Met gezamenlijke inspanningen krijgen ze hem klein.

Nu, 45 jaar later, ligt grensoverschrijdend gedrag van baasjes nog veel scherper en breder onder de loep dan toen. Het is daarom niet vreemd dat een musicalversie van 9 to 5 internationaal nog steeds succesvol is. In Groningen pikt GOOV Muziektheater de productie op. En hoe.

Radicaal over de top

Schaamteloos, ongegeneerd en radicaal over de top maakt het 97-jarige (!) gezelschap er onder regisseur Ben Smit een femifeestje van, dat de Kleine Zaal van de Oosterpoort op zijn kop zet. Altijd mooi als een amateurgezelschap veelal doet vergeten dat het een amateurgezelschap is.

Dat lukt vooral zodra alle remmen los gaan. Sharon Hulzebos, als de promotie zoekende Violet, lijkt alvast geen remmen te hebben. Eerder zal Smit haar vast wel eens moeten intomen. Heerlijk hoe ze uit de bocht gierend de zaal bespeelt en het publiek letterlijk betrekt bij haar paniekhysterie als ze per ongeluk met gif in de weer is geweest. En zingen, poeh.

Lotte Oosting is een tweede blikvanger, als Doralee, die aanvankelijk onbegrepen door de andere vrouwen wordt beticht van een beddengang met baas Franklin Hart, maar al snel aan het front mag meevechten. Oosting flitst de scènes door en zingt country met een Parton-snik. Mirjam Ravensberg moet zich tegenover deze twee als timide nieuwkomer Judy schikken in een minder expressieve rol. Voor het evenwicht maar goed ook.

Smeerlap wekt plaatsvervangende schaamte

Gert Groenewold is als baas een overtuigende viezerik, zo zelfs dat de leukgrens, ook al is het een voorstelling, soms wordt overschreden. Zijn smeerlapperij is ook nu nog niet denkbeeldig, en ook al zal alles minder baldadig gaan dan hier, voelt het soms naar. Maar Groenewold laat uitbundig met zich spotten, net als zijn trouwe hulp Roz, gespeeld door Martine Valk, die met een dijk van een zangstem en schaamteloze inzet van alles wat ze aan lijf heeft de zaal omver kegelt. Hoogtepunt is het pretsigaret-delirium waarin de vrouwen allerlei vormen van een moordaanslag op hun baas bijeen dromen, en een compleet kaboutervolk opdraaft.

Na de pauze zakt het wat in, als het meer gaat over opbouw van een nieuw regime in de firma, zonder baas. Dan blijkt dat met ingehouden acteren de boog lastiger te spannen is dan zo’n uitbundige samenzwering van voor de pauze. Uiteindelijk wordt het toch weer feest, mede dankzij het fantastische orkest onder leiding van Piet Roorda, die er eerder in een ziekenhuisscène nog even geestig wat Medisch Centrum West ingooit, en dankzij het pakkende kantoortuindecor van Janco van Barneveld.