4 sterren voor We zien elkaar (Bij Koos Kerstholt)

De recensie voor We zien elkaar (Bij Koos Kerstholt) is binnen! We zijn erg blij met de woorden van Jacques J. D'ancona over onze nieuwste voorstelling. We zien elkaar (Bij Koos Kerstholt) is vanavond, morgen en van 26 tot 29 oktober nog te zien in de Stadsschouwburg.

De volledige recensie is te lezen in het Dagblad van het Noorden en onderaan deze pagina. Rectificatie: op de afbeelding staan Sam Veeman (links) en Lotte Oosting (rechts).

De Recensie

Na de pauze maakt spektakel plaats voor dwingende intimiteit

Met een boek voor de eeuwviering is GOOV Muziektheater in Groningen al bezig, hoewel ze 'nog maar' op 95 jaar zitten. Of ze corona overleefd hebben? Dacht het wel. Typisch een ambitieuze club die motto's verzamelt om terug in de tijd te gaan met een eigen productie van groot formaat. We zien elkaar brengt dertig acteurs samen en een orkest van dezelfde omvang. 

Het is een méér dan respectabele, gedurfde voorstelling door de spetterende dynamiek van het creatieve team met Piet Roorda als expressieve dirigent. Toch klinkt de duiding 'enthousiasme' te zuinig voor de bruisende overgave en de toewijding die via de ensembles van het toneel spatten. Het script van Jan Veldman haalt nogal wat aan, als hij het hotel annex restaurant Bij Koos Kerstholt als spiegel van een tijd neerzet, de samenleving van vóór de Tweede Wereldoorlog doorlicht, maatschappelijk vooruitblikt, en uiteraard moet stoppen bij de fatale brand van 1966.

De betekenis van het etablissement aan 'de stille kant van de Vismarkt in Groningen? Het was 't trefpunt van zakenlui en het 'betere' publiek dat kaasfondue ontdekte en zich tegoed deed aan in het Frans genoteerde forel, eendenbout en kaviaar. Je kent ze, de mensen die vonden dat vroeger alles beter was, en het ideaal koesteren van elke dag schoon ondergoed. Ze hadden geen notie dat artiesten als Toon Hermans en Seth Gaaikema er veel later een eigen stoel met een bronzen naamplaatje zouden krijgen...

Een veelomvattend document. Dat mag je wel zeggen, hoewel regisseur Ben Smit excellent in subtiele vondsten tegenover reeksen geoliede massascènes (intensieve choreografie van Carla van Zanten) er goed aan had gedaan het massieve stuk muziektheater in de eerste akte in te korten. In een rijk, fantasievol decor (Janco van Barneveld), opgestuwd door de beste muziek die Jan Meiborg ooit leverde, blijft er vocaal veel te wensen over. Vooral het openingstafereel wordt onthutsend verknald.

Centraal staat de eigenzinnige Aaltje. Ze solliciteerde naar een plek te midden van een machtige stoet bediendes, kreeg de job bij toeval en maakt een interessante persoonlijke ontwikkeling door. Lotte Oosting hanteert in de hoofdrol een gaaf naturel. Bovendien treft zij het dat Sam Veeman qua zang imponeert.

Jan Visser speelt Koos Kerstholt, de dominante horecadirecteur die ook beeldend kunstenaar en acteur was. Een positie met fraaie nuances. Ze zijn Visser op het lijf geschreven. Naast hem is Erwin Pals onontkoombaar aanwezig in de staf als de 'regelaar' en Fred Rutting het type van de enge zakenman.

De verrassende omslag is na de pauze. Dan. maakt spektakel plaats voor dwingende intimiteit. In alle eenvoud is de scène met de ouders van Aaltje (Ria Bakker en Tammo van Hoorn) een pakkend hoogtepunt.